Doordraaien van de schulden: “Blij dat ik geen moordenaar ben geworden.”

Artikel uit Straatnieuws Utrecht, nummer 9.

De ellende begon voor Cetin toen hij en zijn vrouw gingen scheiden in 2006. Hij werkte toen in een kaasfabriek in Gouda. “Ik ben toen een verkeerde weg ingegaan. Ik ging in een andere omgeving wonen, ik kwam de verkeerde mensen tegen. Ik kon mijn kinderen weinig zien en ik ging drinken en gokken. Ik was echt in de war toen.” Intussen bouwde hij schulden op bij de bank en tot overmaat van ramp werd hij in 2012 ontslagen vanwege zijn gedrag.

Rare mensen in Verviers

Maar dat was direct een signaal voor hem dat hij moest proberen om zijn leven weer op orde te krijgen. Hij stopte met drinken. “Ik dacht, waarom doe ik dit, dit helpt niet en ik wil het niet en dus heb ik er hulp bij gezocht.” Eenmaal gestopt met drinken wilde hij gaan ondernemen. Hij nam een Turks koffiehuis in Verviers over, waarmee hij het geld hoopte te verdienen om zijn schulden af te betalen. Maar het pakte anders uit.

“Het is echt anders daar. Verviers is een rare stad en het zijn hele rare mensen. Er was elke dag ruzie en elke dag vechten in mijn zaak. Ik heb daar echt mensen met een mes aangevallen, je moet je zaak toch verdedigen. Ik ben blij dat ik geen moordenaar ben geworden. Het was echt een drama daar.” Hij heeft het pand teruggegeven aan de eigenaar, hij wilde er niets meer mee te maken hebben.

Verviers is hier overigens vooral bekend doordat het in 2015 in het nieuws was toen er doden vielen bij een antiterreuractie. Dat was dus bij Cetin in de straat. “Alles werd ineens afgezet en we moesten binnen blijven. Toen schieten schieten schieten, niet normaal! Dat heeft een of twee uur geduurd, schat ik.”

Geen uitkering

Terug uit België wilde Cetin een uitkering aanvragen in Gouda, maar die kreeg hij niet. “Ik woonde bij mijn broer. Ik had daar een kamer, maar verder had ik niet veel. Een paar broeken, een paar truien en wat ondergoed.” Na zijn aanvraag kwam de sociale dienst kijken waar hij woonde en op basis van dat bezoek werd zijn aanvraag geweigerd. “Ze zeiden het komt niet geloofwaardig over, zo weinig kleren. Ze geloofden niet dat ik daar woonde omdat ik te weinig kleren had.”

Via een advocaat kreeg Cetin die uitkering alsnog, maar intussen was de relatie met zijn broer bekoeld. “Ik zei: Als je me wilt helpen is dat heel fijn, maar je moet het wel doen omdat je het wilt. Je moet me dan niet als vuil behandelen. Dan ga ik weg.” Dus kwam hij naar Utrecht. Maar daar werd zijn uitkering weer gestopt omdat zijn broer alle brieven zonder pardon weggooide en Cetin er dus niet op kon reageren.

Op straat

In Utrecht kon hij even op een kamer wonen en nog even bij iemand die hem in huis nam. Maar toen die laatste kanker kreeg en zijn huis verkocht stond Cetin op straat. Hij sliep her en der. “De ene dag bij de ene vriend, de andere dag bij de andere vriend, op het station, bij een neef, bij het koffiehuis waar ik werkte, op Hoog Catharijne. Gelukkig had ik veel netwerk. Mensen hielpen mij en ik was nooit zonder eten op straat. Maar ik had wel elke dag stress van waar ik moest slapen. Nu heb ik die stress niet. Maar nu heb ik er stress van dat ik mijn huis weer uit moet. Ben ik eindelijk tot rust gekomen, moet ik weer weg.”

Ook in Utrecht lukte het hem niet om een uitkering aan te vragen. “Ze wilden allerlei papieren zien, zoals de scheidingspapieren van de rechter. Waar moest ik die vandaan halen?” Ook zou hij voor een uitkering naar de opvang moeten, maar dat wilde hij absoluut niet. “Daar zitten allemaal verslaafden. Daar heb ik niks tegen, ik heb respect voor iedereen, maar ik ga er niet tussen zitten.” Met recht overigens, zeker met zijn verleden als alcoholist. Hij wilde het risico op terugval niet lopen. “Ik ben al eens bijna weer gaan drinken. Ik had een ongeluk gehad en ik dacht daar veel over na. Van waarom gebeurt dit alles met mij. Ik sliep niet, zelfs niet met slaappillen. Ik zat te trillen op de bank en toen heb ik bijna gedronken om weer te kunnen slapen. Maar ik was sterk. Je moet nuchter blijven.”

Doordraaien van de schulden

De ommekeer kwam toen iemand van het Stadsteam Backup hem opbelde en hem aanbood te helpen. Zij zorgde ervoor dat hij permanent in het huis kon gaan wonen waar hij al een paar dagen in de week mocht slapen. Ze regelde de borg en de huur. Ook zorgde ze ervoor dat hij alsnog een uitkering kreeg. Toen kwam ook boven water dat zijn schulden intussen waren opgelopen tot bijna 40.000 euro. “Na de scheiding had ik dus geld geleend en als je dat niet afbetaalt krijg je rente op rente. De ziektekostenverzekering loopt gewoon door en de telefoon.” Verder weet hij geen schuldeisers op te noemen, maar die waren er wel. “Er waren altijd brieven van deurwaarders, dat is altijd stress. Ik draaide bijna door daarvan.” Gelukkig werden zijn schulden opgepikt door Stadsgeldbeheer. Nu worden zijn vaste lasten betaald en heeft hij nog maar een schuld van 10.000 euro. Hij heeft zestig euro per week om van te leven.

Nu dit weer

Zijn huisbaas draaide in hartje winter de verwarming uit, omdat verwarmen te veel geld kostte. “Ik betaalde daar toch voor”, roept Cetin verontwaardigd. Gelukkig kon hij een woning in Leidsche Rijn krijgen van de Tussenvoorziening. “Ik zit hier nu negen maanden. Ik ben weer rustig en ik kan weer goed slapen. En soms komen mijn dochters op bezoek. Dat heb ik 15 jaar niet meegemaakt!” Hij vertelt trots over zijn dochters, waarvan er een werkt als boekhoudster en de ander in de verpleging zit. “Als ze hier zijn dan kook ik voor ze en ze slapen hier. Nu heb ik alles. Alleen heb ik stress omdat ik er over een jaar uit moet. Weer een andere buurt, een andere stad. 15 jaar had ik alleen maar problemen. Eindelijk ben ik opgelucht, en nu dit weer!”