Van Babette krijgen cliënten en collega’s altijd het eerlijke verhaal

Deze reportage is gemaakt door Zorg+Welzijn. Foto door Bas Losekoot.

 

Een stijlvol groen pak, bruine haren, rode nagels en een poncho. Babette den Oudsten, is een opvallende verschijning. Met een bekertje koffie en een laptop in de hand opent ze om 10.35 uur de deur van een vergaderruimte, hier komt straks de regiegroep voor volwassenen samen. Ze zwaait even naar een collega. ‘Ik heb je straks nog even nodig.’

Acht jaar werkt ze hier bij De Tussenvoorziening, de Utrechtse organisatie ‘voor iedereen die tussen wal en schip’ dreigt te vallen. Het was een vriendin die haar aanraadde om haar ervaringen professioneel in te zetten. Het was de Tussenvoorziening, of beter gezegd oud-collega Sandra Zorge die haar een kans gaf. Naast haar werk rondde Babette de afgelopen jaren zowel de mbo- als hbo-opleiding voor ervaringsdeskundige af. ‘Niet slecht voor iemand zonder diploma’s, lacht ze.

De korte versie

Ze is van ver gekomen. Ze is even stil. Wat gaat ze delen en wat niet. ‘Acht jaar geleden vertelde ik zo mijn hele levensverhaal, maar inmiddels heb ik geleerd dat dat niet hoeft, ik deel alleen mijn ervaringen wanneer dat een ander kan helpen.’

De korte versie dan maar. Ze heeft veel tegenwind gehad, al van kinds af aan. ‘Ik was een jonge alleenstaande moeder met een chronisch ziek kind, leukemie. Zonder huis, dakloos. Ik kwam later echt vast te zitten in het systeem. Er werd een klopjacht op mij gemaakt. Er was geen zorginstelling die een hand uitstak.’ Het verklaart misschien nu haar tomeloze energie. Ze gaat voor de bewoners van de Tussenvoorziening door het vuur. Over cliënten spreekt ze niet. ‘Ik laat niet los, ik wil geven wat ik zelf zo gemist heb.’ Ze herinnert zich nog een ambtenaar die het verschil maakte. ‘Haar zoon was overleden aan leukemie en zij had over mijn verhaal gehoord.’

Ze slikt. Met haar zoon, inmiddels achttien, gaat het goed. Die zorgen over zijn gezondheid gaan nooit helemaal weg. ‘Die vanzelfsprekendheid is voorbij.’

Een andere blik

Het is kwart over elf en haar telefoon gaat; een client belt om een afspraak te verzetten. Zo gaat dat, geen dag is hetzelfde. Op huisbezoek gaat ze niet vaak. ‘De meeste mensen krijgen al zo vaak hulpverleners over de vloer. Ik hoef niet per se bij iemand op de bank te gaan zitten. Het eerlijke verhaal is dat zo’n bezoekje vaak een hoop stress oplevert. Bij een eerste kennismaking ga ik vaak een ijsje eten of koffiedrinken bij een mooie tent. Dat voelt al heel anders.’

Babette werkt als ervaringsdeskundige en als ‘activerend begeleider’ bij het team Gezinsbegeleiding. Ze loopt even bij collega Samuel van Eldert binnen. Hij noemt haar ‘de smeerolie van het team’, en schreef er eerder een blog op intranet over. ‘Als het contact met een cliënt niet zo lekker loopt, dan schakel ik haar in. Babette kijkt toch – vanuit haar ervaring – met een andere blik. En ze kan ook heel streng zijn, ze accepteert geen flauwekul.’

Zelf noemt ze dat liever ‘het eerlijke verhaal’. ‘Die zin gebruik ik dagelijks, bij mij krijg je het eerlijke verhaal. Of je nu collega of bewoner bent.’

 

De hele reportage lezen?

Lees verder op de website van Zorg+Welzijn.