Ik rook weer
20 oktober 2017
Rika Groeninga, voorzitter van de vakgroep Psychiatrie en Verslaving, heeft zelf een verslaafd brein.
Na 17 jaar rook ik potverdorie weer.
Hoe heeft dat toch kunnen gebeuren? 17 jaar is toch een hele lange tijd en ik dacht werkelijk dat ik nooit en dan ook nooit meer zou beginnen. Toen ik zwanger wilde worden ben ik gestopt en daarna nooit meer begonnen. Geen trek, geen zucht of aandrang, niks van dit alles. Ik was vreselijk content met mezelf dat ik de verslaving overwonnen had. Wel een heleboel kilo’s zwaarder, maar alles beter dan dat vieze gerook.
Nu rook ik inmiddels alweer een jaar. Na een fundamentele crisis in mijn leven ben ik weer begonnen. Onbenoembaar kwam er opeens toch de hunkering naar dat oude vertrouwde maatje. Ik wilde er eerst niet aan en ben begonnen met sigaartjes, want ja… dat was immers niet het middel waar ik verslaafd aan was. Snel daarna sigaretten en toen weer de ouderwetse drum. Inmiddels rook ik net zoveel als 17 jaar geleden, en dat is nogal wat.
De voor- en nadelenbalans maak ik iedere dag op en ik realiseer me wat de voordelen zijn. Er zijn weer een hoop kilo’s af, het roken geeft afleiding en ik heb even een moment voor mezelf. En ja de nadelen zijn groot: je gaat immers eerder dood, mijn kinderen vinden het vreselijk, roken is in 17 jaar een enorm taboe geworden en ik schaam me ervoor, ik stink en ik voel mijn longen. Genoeg redenen dus om acuut te stoppen.
En toch lukt het me niet om NU te stoppen. Help! Ik heb een verslaafd brein en dat heb ik al sinds ik begonnen ben met roken. Ik kom tot de verschrikkelijk conclusie dat dit dus nooit meer gaat veranderen. Dit wil niet zeggen dat ik altijd blijf roken, maar een verslaafd brein heb ik, en hou ik voor altijd.
En nu? Stoppen natuurlijk! Ja, ik stop. Ik stop echt. Binnenkort ga ik heel erg mijn best doen om weer te stoppen.
Rika Groeninga
Voorzitter van de vakgroep Psychiatrie en Verslaving