Voorzichtig durft Elisa weer naar de toekomst te kijken

Charlotte van Maarschalkerweerd werkt als individueel begeleider bij Belle Hulpverlening. Haar werk voor (ex) sekswerkers en slachtoffers van mensenhandel, is ontzettend veelzijdig. Zij schreef deze blog over veerkracht.

Daar is ‘ie dan eindelijk: de brief van het Schadefonds Geweldsmisdrijven. Nieuwsgierig maak ik hem open. ‘’Beslissing: U krijgt geen uitkering’’. Wat een tegenvaller! Ietwat verbaasd lees ik verder. ‘’In uw aangifte lazen wij dat de verdachte u op uw neus sloeg, bij uw keel greep en tegen uw benen schopte. Daarnaast bedreigde de verdachte u met de dood. U gaf op dat u hierdoor letsel opliep. De Commissie kan uw letsel niet aanmerken als ernstig’’.

Ik knipper even twee keer met mijn ogen. Heel subtiel is het niet; de boodschap is wel helder. Verderop in de brief wordt zo objectief mogelijk toegelicht waarom het Schadefonds Geweldsmisdrijven de aanvraag van mijn cliënte afwijst. Ze kon bijvoorbeeld niet goed genoeg aantonen dat zij haar tanden verloor door het geweldsmisdrijf, en niet door wat anders. Ook de scheefstand van haar neus had zij misschien eerder al wel. En haar PTSS klachten moeten ook eerst officieel vastgesteld worden door een psycholoog. Geen gekke voorwaarde natuurlijk, ware het niet dat mevrouw al ik-weet-niet-hoe-lang op een wachtlijst staat voor traumabehandeling: een officiële diagnose zal dus nog wel even duren.

Ik zie er tegenop om Elisa het slechte nieuws te vertellen. Hopelijk kunnen we nog extra bewijsstukken aanleveren en in bezwaar gaan zodra PTSS is vastgesteld. Hoewel het geldbedrag niet kan uitwissen wat er gebeurd is, zou het haar wel erkenning geven voor wat ze heeft doorgemaakt. Daarnaast kan ze het geld simpelweg goed gebruiken. Ze heeft net een nieuwe start gemaakt in haar leven; een verhaallijn die niet zou misstaan in een slechte misdaadroman.

Jaren geleden kwam zij vanuit Colombia naar Nederland, waar zij haar man leerde kennen en twee prachtige zoons kreeg. Het geluk leek niet op te kunnen, totdat bleek dat haar man er nog een paar vrouwen op nahield. Elisa koos voor zichzelf en pakte haar spullen. Ze moest het in haar eentje zien te rooien en aldaar was de stap naar de prostitutie gezet. Ze maakte er vriendinnen, feestte veel en verdiende prima geld. Na een tijdje lukte het zelfs om haar hart open te zetten voor een nieuwe liefde. Helaas bleek deze man al snel niet zo lief en charmant te zijn als hij zich voordeed. Met veel geweld dwong hij haar achter het raam geld te verdienen, wat vervolgens in zijn zak verdween. Om dag na dag door te kunnen komen, begon ze cocaïne te gebruiken.

Na jaren zag zij haar kans schoon om te ontsnappen en kwam ze via de politie in de vrouwenopvang terecht, waar ze op adem kon komen. Vervolgens woonde ze tijdelijk in bij iemand van de kerk, en sinds kort heeft zij haar intrek genomen in haar eigen huisje. Ze is clean, wacht geduldig tot ze kan starten met traumatherapie en krijgt hulp van een schuldhulpmaatje. Via de bibliotheek is ze begonnen met Nederlandse taallessen en met veel plezier is zij meerdere dagen per week bezig met vrijwilligerswerk. Voorzichtig durft ze weer naar de toekomst te kijken. Het is ongelofelijk hoeveel veerkracht de vrouwen en mannen hebben die wij in ons werk tegen komen!

* De naam Elisa is fictief.