“Ik wil jouw werk doen!”

“Een netwerkpartner zei ooit: “In een rechtszaal vind je geen gerechtigheid”. Hij trok daarmee niet de kunde van het Openbaar Ministerie in twijfel. Maar geen enkele straf doet eigenlijk recht aan het leed dat een slachtoffer is aangedaan. Dat is waar ik aan denk terwijl onze cliënten en ik de twee verdachten de rechtszaal zien binnenkomen.

Tijdens drie lange zittingsdagen zal uitgebreid stilgestaan worden bij het escortbureau dat de twee verdachten vanuit hun flats in Overvecht runden. Hierbij werden zeer jonge mannen (sommigen minderjarig) door hen uitgebuit.

Sinds eind 2018 werken we samen met netwerkpartners om dit netwerk in beeld te krijgen en hulp te bieden aan degenen die dit willen. Uren zit ik met inspecteurs van de gemeente in een auto en op diverse politiebureaus drinken we koffie met rechercheurs van Team Mensenhandel. Voor Belle start de zaak pas echt na een nachtelijke voicemail van een inspecteur en een rechercheur. Na de eerste inval rijden ze een net meerderjarige man in hun dienstauto naar zijn woonplek. Of ik zo snel mogelijk contact kan leggen? Zondagochtend, tijdens het afzwemmen van mijn nichtje, maak ik voor het eerst kennis met één van de mannen. Ik verontschuldig me voor de wat vreemde achtergrondgeluiden van het zwembad.

Er volgen nog veel meer kennismakingen op niet voor de hand liggende locaties en werktijden. Collega’s rijden heen en terug naar België om iemand uit een onveilige situatie te halen. We bieden direct opvang aan een jongeman die enkele weken veilig kan overbruggen op een locatie van de Tussenvoorziening in Amersfoort. We spreken cliënten, ouders en hulpverleners door het hele land. Ik vlieg met iemand naar een woonproject in het buitenland. Maar ook vieren we iemand z’n verjaardag zo uitgebreid mogelijk bij ons op kantoor. We vinden geschikte woonvoorzieningen, traumahulpverlening en advocaten en zijn erbij als ze toch besluiten aangifte te gaan doen. Het ondersteunen van slachtoffers van mensenhandel vraagt echt om accuut handelen, op deze manier heb ik nooit eerder gewerkt!

Ik zit in een aparte videozaal met enkele cliënten. We hebben een live verbinding met de rechtszaal waar de verdachten zitten. Ook op kantoor kunnen twee collega’s via Skype meekijken. Naar deze dagen hebben alle betrokkenen uitgekeken. Het is een opluchting dat het na twintig maanden wachten plaatsvindt, maar het is ook eng. We bespreken slapeloze nachten en een ontbijt dat is overgeslagen. Een enkeling moest al om 5:30 opstaan om op tijd in Utrecht te komen en dat is niet makkelijk. Maar ze zijn er.

De meeste aanwezigen kennen mijn collega’s en ik alweer twee jaar. Ik kan zien dat ze gegroeid zijn, stabieler lijken en zich voor deze dag op hun best hebben gekleed. Sommigen zijn teruggetrokken en zenuwachtig, anderen uitbundig en drukker.

In de zaal wordt voorgelezen waar een aangever tot op de dag van vandaag nog last van heeft. Hij schrikt als hij een auto ziet die op de auto van de verdachten lijkt. Hij weet dat de verdachten gedetineerd zijn, maar het voelt dan toch alsof ze daar rijden, op zoek naar hem. Stoelen worden omgedraaid: “Ja, dat heb ik ook!” wordt er vanuit diverse hoeken gefluisterd.

Hun leven is doorgegaan en allen hebben intensieve hulpverlening gezocht en gekregen. De meesten werken of studeren weer. Maar liefst drie studeren inmiddels social work! “Ik wil jouw werk doen!”, hoor ik. Dat zie ik als een groot compliment. Hij is wat mij betreft van harte welkom want zulke moedige personen en doorzetters kunnen we altijd gebruiken.

Of er gerechtigheid wordt gevonden, weet ik niet. Wel zie ik herkenning en erkenning, en toekomstplannen. En daar doen we het voor.”