Housing First: een kwestie van geduld

Nicole is individueel begeleider bij Housing First Utrecht. Bij deze woonvorm begint het traject met een eigen woning. Vanuit daar werken we langzaam toe naar re-integratie in de maatschappij.

Oktober 2018
Ben (40) is verslaafd aan harddrugs en leeft al jaren op straat. Zijn leven bestaat vooral uit het scoren van drugs. Via Housing First krijgt hij een woning aangeboden. Zoals altijd is de woning versierd en staat er een welkomstcomité klaar. Maar Ben is in geen velden of wegen te bekennen. Familie en de casemanager van Jellinek worden ingeschakeld. Hoe kan dit nu? We proberen van alles om Ben in de woning te krijgen, maar hij durft het nog niet aan om zijn bekende leven los te laten.

September 2019
Uiteindelijk komt Ben weer opnieuw op de wachtlijst van Housing First. Inmiddels zijn we bijna een jaar verder. We beginnen weer van voor af aan, maar nu met de ervaring van een jaar geleden in ons achterhoofd. We pakken dit stapje voor stapje aan. Voor onze eerste afspraak spreken we af bij Jellinek. Samen met de casemanager wachten we op Ben. We bellen, hij is onderweg. Een paar minuutjes en dan is hij er. Die paar minuutjes worden een kwartier, het kwartiertje wordt een half uurtje, het half uurtje wordt een uur, maar we wachten geduldig. En ja, uiteindelijk is daar Ben! We vertellen hem dat we binnenkort een woning voor hem hebben.

Ben moet het even laten bezinken, maar is ook blij. Het leven op straat wordt steeds zwaarder en hij is toe aan een warme, veilige plek. We kletsen wat en dan ineens komt Ben tot de conclusie dat hij een paar dagen geleden jarig was. Daar hoort natuurlijk taart bij! Nog voor we iets kunnen zeggen, vliegt Ben de deur uit. Lichtelijk verbouwereerd laat hij ons achter. Na enige tijd komt Ben terug met taart! De weken erna bestaan vooral uit Ben regelmatig zien. Dat klinkt makkelijker dan dat het is. Ben heeft soms een andere perceptie van tijd. We spreken steeds op dezelfde plek af, vlakbij het huis van zijn moeder. Elke keer als we hem bellen, is hij onderweg. Met 10 minuten is hij er. Die 10 minuten worden met regelmaat een uur (of langer). Als we willen dat dit lukt, moeten we geduldig zijn, heel geduldig.

Oktober 2019
Stapje voor stapje komen we steeds verder. Een intake bij Stadsgeldbeheer, post ophalen bij de gemeente, een rekening openen. Misschien lijkt het niet zo veel, maar elke keer als iets lukt, groeit onze trots naar Ben toe. Lukt het deze keer wel om Ben in zijn woning te krijgen? Het is half november en het moment is daar: we kunnen de sleutels aan Ben geven. We spreken weer af en wachten. En wachten. En wachten. Ook nu weer, Ben komt op zijn tijd. Hij ontvangt de sleutels, maar wil de woning nog niet zien. Dat doet hij liever op zijn eigen moment. Onze behoefte om Ben het huis te laten zien, leggen we naast ons neer. Als we te veel druk bij hem neerleggen, bestaat de kans dat we hem opnieuw kwijtraken. Dat Ben na een maand nog niet in zijn woning woont, is niet erg. Als het komt, dan komt het. Er is contact, we kunnen zaken met hem regelen en dat is voor nu genoeg.

Februari 2020
Wat zijn we trots! Ben slaapt eindelijk in zijn eigen woning. Samen met zijn zus heeft hij zijn huis ingericht en wij komen regelmatig langs. Het begin van een mooi traject is gestart.