Een week flexen

Dinsdag

Dinsdag start ik mijn week op De Stek, de gebruikersruimte voor harddrugsverslaafden achter het station. Ik kom er client D. tegen, die ik ken van de Sleep Inn. Ze is daar een tijd geleden geschorst en bivakkeert nu in de Stek. Ik schrik als ik haar zie: ze moet minstens 20 kilo af zijn gevallen. “Ik weeg nog maar 46 kilo” vertelt ze me als ik haar ernaar vraag.

Maar D. heeft grotere zorgen: haar pinpas is gestolen: “Ik heb al 3 x mijn leefgeld gemist.” Ik vraag of ze haar begeleider al op de hoogte heeft gebracht. “Ja, die weet er van, ik loop zo naar Herstart en dan hoop ik dat ze er is.” Ik stel D. voor om haar begeleider te bellen. “Kan dat?” “Ja, tuurlijk kan dat!” We bereiken haar begeleider en een paar uur later staat die met 40 euro in de Stek. D. is niet te stuiten: “Ik ben zo blij! Ik zweet er helemaal van! Nu kan ik een cadeau voor mijn dochter kopen, die is jarig!”

Woensdag

Woensdag sta ik ingeroosterd op het Cremerplein, een locatie voor begeleid wonen. Ik bezoek de dependance op de Blauwkapelseweg en heb er een mooi gesprek met een collega. Naast werk en opleiding hebben we het over onze kinderen en onze eigen kindertijd, die niet altijd over rozen ging. We ervaren veel herkenning.

Het gesprek laadt me op, ik merk weer even hoe fijn het is om een goed gesprek met collega’s te hebben. Als flexer vlieg ik in en uit teams, waardoor ik collega’s onregelmatig zie en minder snel een band opbouw. Hoe leuk en leerzaam ik het ook vind om met veel teams samen te werken, ik mis het af en toe wel om vaste collega’s te hebben.

Donderdag en vrijdag

Donderdag en vrijdag sta ik op Parana Lang Verblijf, een gemengd wonen project. Om 10 uur is er koffie-uurtje. Als eerste komt client R. de woonkamer in. “Koffie?” Vraag ik. “Nee, ik ben veel te gespannen!” R. vertelt dat om 11 uur zijn zoon op visite komt. De laatste keer dat hij zijn zoon zag, was hij 3 jaar oud en nu is het een volwassen kerel, zelf vader van 2 kinderen. Trots vertelt R. dat hij vlaai voor hem heeft gekocht, en dat zijn zoon ook voor de lunch blijft en er zalm, worst en broodjes op het menu staat.

Even flitst door mijn hoofd hoe mijn eigen vader ooit zo zenuwachtig moet zijn geweest voor mijn eerste bezoek na lange tijd. R vervolgt: “Mijn zoon wil de waarheid weten over vroeger.” Ondertussen is er nog een bewoner aangeschoven bij de koffie, die meteen op het gesprek inhaakt met advies: “Je moet je niet negatief uitlaten over jouw ex, zijn moeder! Dat vinden kinderen helemaal niet leuk!” Ze heeft gelijk, denk ik. Daarna vertrekt R. snel. Tegen het einde van mijn dienst komt hij vertellen hoe het is gegaan. Enthousiast roept hij: “Het ging goed, we gaan contact houden en ik ben nóg een keer opa geworden!”

Weekend

Ik sluit de week af bij de Stadsbrug. Hier vangen we dakloze Eu-onderdanen op. Met koud weer mag iedereen hier binnen slapen. Op de dagen dat het kwik boven 0 komt, werken we met een lijst van kwetsbare mensen die binnen mogen. Tijdens de dienst melden zich 4 mannen die benieuwd zijn of ze op de lijst staan. Helaas is dit bij alle 4 niet het geval. Ik kan ze geen bed geven en moet ze terug de koude nacht insturen. Ik geef ze een kop koffie, een kopje soep en vraag ze waar ze gaan slapen: “buiten”, “onder een brug”, “in een parkeergarage”….. Met pijn in mijn hart wens ik ze sterkte en ga snel weer naar binnen, de warmte in.

Die avond hoor ik van een collega die op de Stadsbrug en de Stek werkt, dat client D., die ik dinsdag tegenkwam in de Stek, is opgepakt en in bewaring gesteld. Voor gasten van de Stek wil dat nog wel eens goed uitpakken: het ritme en het stoppen met gebruik. Ik gun haar een ommezwaai! En trotse vader R.? Die kwam ik laatst zelf weer tegen. Helaas heeft hij niks meer van zijn zoon gehoord….

Over de auteur:

Eline Donkervliet werkt als ondersteunend begeleider bij het flexbureau. Vanuit dit ‘interne uitzendbureau’ werkt ze op verschillende locaties van de Tussenvoorziening.

• Ook aan de slag voor de Tussenvoorziening? Dat kan!