Het Versnelfonds begint op stoom te komen

In april 2016 vond de feestelijke aftrap van het Utrechtse Versnelfonds plaats. Pieter Hilhorst kwam vertellen hoe het kan dat maatschappelijke kosten voor opvangcliënten vaak erg hard en onnodig kunnen oplopen. Geïllustreerd door Kafkaëske situaties en bijbehorende dramatische kostenplaatjes werden we om de oren geslagen met de absurditeit die ons werk vaak behelst. Om het aantal vastgelopen cliëntensituaties terug te brengen en cliënttrajecten te versnellen door obstakels weg te nemen, is het Versnelfonds in het leven geroepen. Emmaus Haarzuilens, RDO Balije van Utrecht en het Kansfonds hadden vertrouwen in de opzet en besloten de start van het fonds te financieren.

Een jaar later maken we de voorlopige balans op: er zijn door medewerkers van de Tussenvoorziening 24 aanvragen ingediend waarvan er 21 zijn toegekend. Er is 19.000 euro verstrekt aan cliënten; zowel in de vorm van giften als in leningen. Daarmee hebben we 135.000 euro bespaard aan maatschappelijke kosten. Uiteraard is dit een ruwe schatting, pin ons er niet op vast. Maar laat het eens wat minder zijn, een euro is via het Versnelfonds toch op zijn minst het driedubbele waard geweest.

Er zijn doorbraken gerealiseerd op verschillende fronten. Zo hebben vijf aanvragen geleid tot uitstroom van een uitkering naar een betaalde baan. Er was bijvoorbeeld een jongen, Tom, die een bril nodig had om aan het werk te kunnen gaan. Door schulden bij de zorgverzekering had hij geen aanvullende zorgverzekering. En paradoxaal genoeg heeft hij zonder aanvullende zorgverzekering ook geen recht op vergoeding van zorgkosten vanuit de bijzondere bijstand. Zonder bril zag Tom niet veel. De bril kostte 200 euro, die is dus betaald vanuit het Versnelfonds en Tom vond een baan.

Drie aanvragen hebben geleid tot uitstroom vanuit de maatschappelijke opvang naar zelfstandige woonruimte. Vaak staat een oude huurschuld uitstroom naar een woning van de woningbouwcorporatie in de weg. Cliënten blijven dus hangen in de opvang. De Taskforce Financiële Uitstroombelemmeringen schreef hier ook al over en noemt oplossingen.  Voor mevrouw Jansen van 73 jaar was de oplossing een lening van het Versnelfonds van 795 euro. Ze kon hiermee de helft van haar huurschuld afbetalen en weer een woning betrekken. Het geld betaalde ze vervolgens terug aan het Versnelfonds, omdat ze dit zelf graag wilde.

Ook werden er zes aanvragen toegekend die maakten dat een schuldenregeling sneller kon starten. Een op het oog onoplosbare schuld werd door het Versnelfonds overgenomen, bijvoorbeeld een CJIB boete die niet mee kon in het schuldentraject. Tot slot waren er zeven  aanvragen die gezondheid of maatschappelijk herstel bevorderden: meneer El Brahimi kon door een bijdrage van het Versnelfonds zijn zorgschuld afbetalen waardoor hij weer naar de fysiotherapeut kon. De verbetering in zijn gezondheid motiveerde hem om ook andere zaken beter op te pakken.

Een aanvraag bij het Versnelfonds vereist een andere manier van denken, een andere manier van naar je cliënten kijken. Niet kijken naar wat je cliënt tegenhoudt, maar welke mogelijkheden er zijn om een doorbraak te creëren. Die denk- en cultuuromslag kost tijd: het aantal aanvragen kan, naar onze mening, nog fors omhoog. Dus we komen op stoom maar we zijn nog niet op volle snelheid. Hopelijk gunnen de fondsen ons een jaartje extra om de Versnelgedachte bij elke Tussenvoorziening-medewerker tussen de oren te krijgen.