Is dát wat jouw cliënte definieert?’’

Charlotte van Maarschalkerweerd werkt als individueel begeleider bij Belle Hulpverlening en schreef een blog over de training Krachtwerk die zij volgde.

Ik heb mezelf altijd best optimistisch gevonden. ‘’Achter de wolken schijnt de zon’’, ‘’Elk nadeel heb z’n voordeel’’, ‘’Carpe diem’’ enzo. Ben ik helemaal niet vies van. Maar na een half uur in dezelfde ruimte met Krachtwerk-trainster Holly Haylock vond ik mezelf toch een partijtje zwartgallig. Dat vraagt wellicht wat uitleg… Watch and learn.

‘’Oke, listen everyone. Hoor even goed wat jullie collega nu zegt. Ik vraag hem om iets over zijn cliënte te vertellen: wie is zij, wat weet je over haar. En hij vertelt dat zij verslaafd is, een nare jeugd heeft gehad, mishandeld en misbruikt is. Is dát wat jouw cliënte definieert?’’. Het is duidelijk dat dit een retorische vraag is. Het blijft stil. Ik kijk om me heen naar de rest van de groep. Een deel doet digitaal mee en een deel zit in de trainingsruimte. Allemaal werken we pas relatief kort bij de Tussenvoorziening. Het zal je niet verbazen als ik zeg dat ik de training na 1.5 jaar pas kan volgen omdat het grote C-woord eerder roet in het eten gooide.

Onbevangen groentjes

Afijn, wij onbevangen groentjes volgen de vierdaagse training Krachtwerk; een methodiek die zich, jawel, richt op de krachten en hulpbronnen van de cliënt. En ik kan niet anders zeggen dan dat ook ik me regelmatig betrapt voel. ‘’Wat zou je óók over deze sterke vrouw kunnen vertellen?’’, vervolgt trainster Holly. ‘’Ze is mishandeld, oké. Maar verder? Waarschijnlijk kan zij zich enorm goed aanpassen aan situaties. Weet ze emoties van anderen snel in te schatten. Kan ze heel natuurlijk de-escaleren en relativeren. Zet ze haar kinderen altijd op de eerste plaats…’’. Zonder moeite schudt Holly de ene na de andere kracht uit haar mouw. Het klinkt zo logisch – ís zo logisch! En waar. Maar het is een manier van denken die eigen gemaakt moet worden, ook door de cliënt zelf. Als wij als hulpverleners hun successen en mogelijkheden al niet eens benoemen, wat mogen we dan van de cliënten verwachten?

Lichtpuntje

Natuurlijk weet ik dat onze cliënten talenten hebben, dat ze zoveel meer zijn dan hun verleden en dat het vaak zeer bewonderenswaardige, veerkrachtige mensen zijn. En ik zou geen hulpverlener zijn als ik niet het rotsvaste vertrouwen zou hebben in hun herstel. Maar oh, wat is het gevaarlijk makkelijk om je vooral te richten op de problemen die er spelen, of hebben gespeeld. Een gemiste kans, want de ervaring leert dat vrijwel elke nare gebeurtenis ook een silver lining kent; dat ene lichtpuntje, of die waardevolle les die er achter verborgen gaat. De kunst is die er uit te halen en mee te nemen.

Aanstekelijk

Holly luistert knikkend naar een voorbeeld van een mededeelneemster. Ze vertelt haar ervaring met het invullen van een Krachtinventarisatie en het positieve effect ervan, zowel op de cliënt als haarzelf. Het werkt motiverend om te focussen op de sterke kanten. Het inspireert, zorgt voor meer zelfvertrouwen en maakt vrolijk. Eigenlijk is het ook veel leuker om zo te denken! Holly glundert; “Super mooi. Thank you“. Haar accent, een vrolijke mengelmoes van minstens Nederlands, Amerikaans en Frans tovert regelmatig een glimlach op ons gezicht. Het is ook zo verfrissend om op deze positieve manier te kijken. Het werkt ook aanstekelijk. Binnen de Tussenvoorziening schijnt dit inmiddels het “Holly effect” te heten en ook ik moet er aan geloven. Het is een mindset die in eerste instantie lastiger is dan het klinkt. Maar oefening baart kunst en ik heb er alle vertrouwen in dat dat gaat lukken. Dat is nog helemaal niet zo zwartgallig gedacht hè?