“Wat ben ik toch een gelukkige man” (Deel 2)

In het vorige blog volgden we Dirk, een man die aan de bel getrokken heeft bij De Tussenvoorziening. Hij vindt het lastig om samen te wonen met anderen en ruimtes te moeten delen. In dit blog volgen we hem verder en komen we er achter welke oplossing er gevonden is.

Housing First
We hadden één optie. Toentertijd het jongste project van De Tussenvoorziening, genaamd Housing First. Er wordt begonnen met het wonen in een eigen huis en gekeken wat er van daaruit mogelijk is. Hier zijn nauwelijks eisen aan verbonden.
Er zijn drie voorwaarden: betaal huur, veroorzaak geen overlast en accepteer de begeleiding. Helaas viel Dirk niet binnen de doelgroep. Hij was immers geen chronisch dakloze en er was een wachtlijst. Housing First zou Housing First niet zijn als ze de regels niet zag als richtlijnen. Ze dachten mee en Dirk werd alvast op intake gevraagd voor het geval het bij Bolksbeek zou mislukken en Dirk dakloos zou raken.
Dirk wist niet dat er een heel traject aan vooraf was gegaan en na de intake waarbij ik buiten bleef wachten. Hij kwam met grote ogen naar buiten en vroeg: “Milad wist jij dit? Milad? Jij wist dit of niet?” Hij had huissleutels in zijn hand. Ik wist het inderdaad al en de reactie was onbetaalbaar!
Twintig minuten later stonden Dirk, collega Martina en ik in de woning in Overvecht. Dochter Roos kwam ook kijken. Ze omhelsde haar vader en zei: “Pappa, we hebben dit jaar voor het eerst een kerst in ons eigen huis. Een échte kerst pappa.”

Kil
Na vijf jaar wilde Dirk weg uit Overvecht. Hij vereenzaamde. Hij kwam uit Lombok en wilde daar altijd naar terug. Overvecht was te stug en kil voor hem. Buren groetten elkaar niet, er was geen ziel. Plus elke keer drie trappen omhoog en omlaag trok hij niet meer met zijn lijf. Het was pijnlijk om te zien voor iemand die het in individuele huisvesting zó goed deed. Nooit overlast en nooit problemen met de woningbouw. Hij was oprecht een rustiger persoon geworden en dit legde tegelijkertijd ook zijn kwetsbaarheid bloot. Ook al gingen er zo veel dingen goed, als er ook maar één ding fout ging kon hij ontploffen en kwam alles naar boven.
De gemeente die zijn keel heeft doorgesneden, Jeugdzorg die zijn dochter in de steek heeft gelaten, schulden die hij heeft opgelopen door een verplichte zorgverzekering, geen inkomen, en wij die hem laten verpieteren in Overvecht! Hij was een geranium aan het worden. En het deed pijn om te zien.

Nieuw Engeland
Na beraad waren we het eens: urgentie aanvragen met een voorkeur naar Utrecht-West in een gelijkvloerse woning. Lang leve de hulpverlening, we mochten gaan kijken. Na onze ontmoeting op de eerste dag bij Bolksbeek en de eerste keer dat hij zijn eigen voordeur mocht openen in Overvecht was ik met Dirk onderweg naar de nieuwe woning. Onderweg was het kommer en kwel en als het te klein, te groot, te vies of te schoon zou zijn bleef hij gewoon in Overvecht. Of maakt hij iemand dood en gaat de gevangenis in, laat het gezin betalen uitvaart doetinchem. Ik heb op dat moment natuurlijk zware stress.
Eenmaal bij de woning aangekomen liepen we naar binnen. Eerste verdieping, gelijkvloers, twee slaapkamers, mooie keuken, grote ramen, super schoon en mooi opgeleverd. Vlak bij zijn oude buurtje, zijn liefde, zijn Lombok. Noem het alleen geen Lombok, dan zwaait meneertje met een imposante wijsvinger in je gezicht: “Geen Lombok hè, Nieuw Engeland.”

Oude vertrouwde nest
Daar woont Dirk nu bijna een jaar. Met dochter Roos. Hij gaat nog niet naar buurtteam, dat is een te grote stap. Gewoon nog in het oude vertrouwde nest van Housing First. Zeven jaar geleden was hij een van de moeilijkste vogels zeven jaar geleden en momenteel een van de vele pareltjes die in dat nest zitten. Ik denk nog regelmatig terug aan vele moeilijke momenten en negatieve uitspraken. Toch mooi dat dat veranderd is in: “Dan denk ik bij mezelf, wat ben ik toch een gelukkige man.”

Gelukkig
Het is een van de vele verhalen van mannen en vrouwen die dreigen uit te vallen en ten onder lijken te gaan aan het reguliere systeem van de Maatschappelijke Opvang. Het lukt ze simpelweg niet om mee te draaien in groepen en samenwonen. Dit zijn mensen die door het krijgen van een woning en positieve bekrachtiging het leven weer oppakken en het redden in de maatschappij. Voor Dirk was het niet zomaar een oplossing, het was dé oplossing. Housing First heeft zijn droom waar gemaakt. Weer wonen in zijn oude buurt, onderdeel zijn van de maatschappij, er bij horen en gelukkig zijn. Vooral gelukkig zijn.

Ik wil hem elke dag wel bedanken voor het waarmaken van de droom van Housing First.