Winteropvang op de Stadsbrug: hoe onze Europese gasten mij verrasten

Maar ik zie en hoor ook iets anders. 

Te midden van de vermoeidheid, de frustratie en de overlevingsmodus, ben ik dit jaar blij verrast door de mooie eigenschappen van onze Europese buren. Vooral onder onze winteropvang gasten. Deze 20 mannen mogen tot 1 april, los van het weer, elke nacht bij ons overnachten. Ik deel 3 van de kwaliteiten die ik in hen heb ontmoet:

Galant 

Ja zeker, ik ben pro gelijkwaardigheid en dop graag mijn eigen boontjes. Ik moest er dan ook even aan wennen, maar kan het ondertussen waarderen: de hoffelijkheid van de Oost Europese man. Ik kan geen deur door of hij wordt voor me open gehouden. Nog voordat ik een vuilniszak wil opbeuren snelt een van onze gasten me te hulp.

Zo kreeg ik laatst een bosje bloemen van een gast. Op de vraag waar ik die aan te danken had, reageerde hij: “Sorry voor de Polen!”, refererend aan een opstootje eerder die avond. Hij was 15 minuten heen en weer naar de Appie gelopen om namens zijn landgenoten sorry te zeggen.

Handen uit de mouwen 

Eerlijk gezegd zou ik, na een veel te korte nacht in de slaapzaal en de hele dag in de dagopvang, ‘s avonds doodmoe neerploffen. Zo niet onze gasten. Ze koken, wassen, maken schoon en verzorgen het ontbijt. Meermalen is mij gevraagd waarom we eigenlijk vrijwilligers hebben: “Dat kunnen we toch zelf?”

Tussenvoorziening-breed ontvangt iedereen die meewerkt, een vrijwilligersvergoeding van 2 euro per uur. Onze gasten werken niet mee voor het geld of omdat het ‘moet’. Ze werken mee omdat het voor hen de normaalste zaak is om bij te dragen aan de plek waar je overnacht.

Betrouwbaar 

Oké, hier is het beeld wat tweeledig. Want tja, een biertje naar binnen smokkelen blijft favoriet. Maar…. afspraak is afspraak en het vertrouwen dat je geeft, krijg je ook terug. Ook onderling praten gasten erover: “Ik laat mijn telefoon gewoon op tafel achter, want ik vind dat we elkaar moeten kunnen vertrouwen.” En dat blijkt dan ook te kunnen.

De eerste keer dat een gast zou koken, kneep ik hem wel even: wat als hij niet komt opdagen? Net als dat moment waarop een gast mijn fiets wilde lenen en ik zonder nadenken mijn sleutels gaf. Of die keer dat we voor Kerst iemand 150 euro gaven voor Poolse hapjes. Telkens blijk ik te kunnen bouwen op deze jongens en dan geneer ik me een beetje voor mijn argwaan.

Over de auteur:

Eline Donkervliet zette zich 3 jaar als vrijwilliger in op de nachtopvang in de Stadsbrug. Sinds een jaar is ze bij ons in dienst als ondersteunend begeleider. Ze werkt vanuit de flexpool weer op de Stadsbrug, maar nu als betaalde kracht.