“Ik kon het niet meer aan om die lege babykamer te zien.”

“Ik had een goede baan, een hoekhuis, een auto en mijn vriendin was zwanger. Kortom, ik had mijn leven goed voor elkaar. Totdat ik in januari 2009 mijn baan verloor. In maart werd mijn zoon Gijs geboren, 6 weken te vroeg. Na 2 maanden mocht hij eindelijk mee naar huis. Vlak daarna ging mijn vriendin er met Gijs vandoor. Ik heb aangifte gedaan bij de politie en een advocaat ingeschakeld.

Daarna heb ik letterlijk de voordeur achter mij dichtgetrokken.

Ik kon het niet meer aan om die lege babykamer te zien. Ik ben toen een tijdje bij mijn oudste zoon geweest. Achteraf geen handige beslissing. Ik kon de huur niet opzeggen omdat het contact ook op naam van mijn ex stond. Uiteindelijk werd de woning ontruimd en had ik een flinke huurschuld.

In oktober 2009 beviel mijn dochter van haar eerste kind. Dat ging thuis niet goed, zij en haar partner gebruikten allebei drugs. Daarom heb ik hen een tijdje geholpen met de baby. Toen schoot er wel door mij heen ‘Ik moet mijn eigen kind verzorgen en niet mijn kleinkind’. Uiteindelijk is mijn kleinkind uit huis geplaatst. Rond die tijd was mijn ex weer getraceerd en mocht ik Gijs 1 uur per maand zien.

Ik sliep afwisselend op straat en bij mijn kinderen.

Permanent bij mijn volwassen kinderen wonen, wilde ik niet. Dan zou ik nooit een eigen huis krijgen. Ik heb in verschillende gemeentes om hulp gevraagd. Omdat ik geen regiobinding had, kon niemand mij helpen. De nachtopvang was geen doen. Daar moest ik mij elke dag opnieuw inschrijven en lag ik met 25 man op een slaapzaal. Dan sliep ik toch liever buiten.

Ik weet nog dat ik naar mijn dochter wilde gaan. Door de sneeuw reden er geen treinen. Stond ik daar moederziel alleen op station Gouda Goverwelle. In de lift vond ik wat beschutting. Nu heb ik het gevonden, dacht ik toen. Elke keer als het koud is, slaap ik op een klein station met een lift.

Papa, mag ik bij jou logeren?

Via via kwam ik terecht bij Emmaus in Haarzuilens. Daar kon ik werken tegen kost en inwoning. Gelukkig zag ik Gijs toen weer wat vaker. Hij vroeg toen ‘Papa, mag ik bij jou logeren?’. Dat was voor mij een trigger om op zoek te gaan naar een eigen woning.

Sinds september 2016 woon ik bij Majella Wonen, een gemengd wonen project. Ik kon het bijna niet geloven. Ik had immers geen regiobinding. Ik ben echt heel dankbaar voor de hulp die ik kreeg. Samen met Stadsgeldbeheer kreeg ik mijn geldzaken weer op orde. Ook kreeg ik hulp bij de rechtszaken rond Gijs. Ik kon al goed voor mijzelf zorgen. Nou ja, koken en schoonmaken dan.

Mijn buren misten mij!

‘Kom nou eens een keer voor je eigen op’ en ‘Nee is ook een antwoord’. Dat heb ik zo vaak gehoord van mijn begeleidster. Voor jezelf leren opkomen, is echt een proces. Inmiddels heb ik geen begeleider meer, maar wel een fijne woongemeenschap. Even gezellig een bakkie doen met elkaar of een barbecue in de tuin.

Vorig jaar kreeg ik een burn-out. Ik draaide 5 ploegendiensten per week en had nauwelijks tijd voor mijzelf. Ik was moe en verzorgde mijzelf minder goed. Ik kwam alleen nog naar buiten om naar mijn kinderen te gaan. Ik dacht dat ik niet belangrijk was, maar het viel anderen op dat ik niet bij activiteiten was. Ze misten mij! Mijn buren hebben mij toen geholpen. Zo kwam mijn buurman elke week langs. Even een praatje maken. Het gaat nu gelukkig weer goed met mij.”