Zeven goede jaren bij Stadsgeldbeheer – vrij van calvinisme en boetedenken

Schuldhulpverlening is hot. Dat was de eerste zin van mijn sollicitatiebrief die ik bijna zeven jaar geleden verzond naar Stadsgeldbeheer. Ik schreef toen een blogje als sollicitatiebrief. Hoe beter afscheid te nemen dan door een afscheidsblog.

Zeven jaar geleden trok het eerste seizoen van Een dubbeltje op zijn kant wekelijks veel kijkers. Maar naast onze eigen John Williams, waren er ook andere bekendheden die zich bezig hielden met de schuldenproblematiek. Oprah Winfrey trok tijdens haar talkshows regelmatig de portemonnee om een hypotheek af te betalen of een studieschuld af te lossen. Daar waar mensen bij Oprah vooral als slachtoffer van een falende economie werden gezien, werden de kandidaten van Een dubbeltje, vooral afgeschilderd als dommeriken die nog stommere beslissingen namen. Voor de trouwe kijker: wie herinnert zich niet de donderpreek over het abonnement op de Donald Duck?

Een andere manier van kijken
Zeven jaar geleden paste dit misschien wel bij de manier waarop wij naar mensen met schulden keken. Mensen die zelf verkeerde keuzes maken, moesten op de blaren zitten en dit vooral zelf voelen. Gelukkig is die manier van kijken in de afgelopen jaren veranderd. De manier waarop we naar schuldhulpverlening, de incasso industrie, de schuldenproblematiek en mensen in armoede kijken is enorm ontwikkeld. Onderzoeken rondom schaarste, de kijk op saneringskredieten en mobility mentoring zijn allemaal positieve ontwikkelingen binnen ons werkveld.

Misschien komt het door onze gedeelde huidskleur, maar zeven jaar geleden was ik het soms wel met John eens als het ging over mensen met schulden. Het waren mensen die vooral verkeerde keuzes hadden gemaakt en daar voor moesten boeten. De calvinistische gedachte dat er bij schuld moet worden geboet, zat ergens ook in mij. Gelukkig kan ik inmiddels zeggen dat ik dit calvinisme van mij heb afgeschud. Door onze doelgroep te leren kennen, te weten wat schaarste met een mens kan doen en te zien waar pech en ongeluk toe in staat zijn, heb ik een nieuwe visie gekregen op de schuldenproblematiek en de mensen die het raakt.

Helpen, niet straffen
Schuldenproblematiek is complex, heeft áltijd meerdere oorzaken en werkt destructief en isolerend. Om hieruit los te komen heb je hulp nodig van mensen of begeleiders die niet geloven in beboeten, maar die naast je staan op de weg naar boven. Begeleiders die samen met je op onderzoek gaan naar de oorzaken van de problemen. Begeleiders die soms adviseren, soms regisseren, soms sturen, soms achterover leunen en je soms een schop onder de kont geven.

Ik heb met veel mensen binnen De Tussenvoorziening mogen samenwerken en optrekken. De afgelopen jaren heb ik van jullie mogen leren hoe ik zo’n begeleider kon worden. Dank jullie wel daarvoor. Voorop staat dat ik nog lang niet was uitgeleerd. Ik had nog beter kunnen leren adviseren, meer regie kunnen pakken, eerder kunnen bijsturen, veel vaker achterover leunen en moediger kunnen zijn om een schop te durven geven. Hier ga ik op mijn nieuwe werkplek verder mee aan de slag!

Ik wens jullie alle goeds toe voor de toekomst. Ik hoop dat Stadsgeldbeheer de schuldenproblematiek op de kaart blijft zetten. En dat De Tussenvoorziening zich blijft inzetten voor de bijzondere en veerkrachtige doelgroep met ongekend ingewikkelde problematiek.

Dit is de afscheidsblog van Annelies Hiemstra, oud medewerker van Stadsgeldbeheer