Een alpaca-lengte afstand

“M’n collega’s en ik zijn inmiddels redelijk gewend aan het nieuwe werken. Voor onze cliënten is het ingrijpender. Sommige dames en heren staan we al jaren bij. We zagen ze om hulp vragen, groeien, voor zichzelf opkomen en een sociaal netwerk opbouwen. Bij velen is deze groei gepauzeerd, of zelfs gestagneerd. De locaties en bezigheden waar zij zich goed bij voelen, zijn onbereikbaar. Buurthuizen om eenzaamheid te verlichten, sportscholen om af te reageren, schoolpleinen om andere ouders te ontmoeten, therapie, taallessen, andere studies… Alles is gesloten.

We mogen geen cliënten meer ontvangen in onze spreekkamers op kantoor. Daarom wandelen Merijn en ik langs het kanaal. Nadat hij vluchtte van een man die hem uitbuitte, werd hij dakloos. Aangifte durft hij (nog) niet te doen. Hij is gewend om vaak van logeeradres te wisselen, maar door corona is dit lastig. Nu logeert hij bij zijn oom in Utrecht. Merijn verveelt zich en websites waar hij vroeger klanten vond, lonken. Van niksdoen gaat hij nadenken en dat bevalt hem helemaal niet. De traumatherapie die hij volgde, is tot nader orde afgezegd. De nachtmerries en angsten helaas niet.

Denise heeft geen geld en woont in een stacaravan

In de Belle-huiskamer aan de Vleutenseweg ontmoet ik Denise. Zij woont met haar tweejarige dochter in een stacaravan op een camping. Denise werkte naar alle tevredenheid in een massagesalon. Nu de salon is gesloten, zit ze zonder inkomsten. Dat levert de nodige problemen en betalingsachterstanden op. Ze mag zich niet inschrijven op de camping, omdat ze daar eigenlijk niet mag wonen. Daarom staat ze ingeschreven bij een tante in een andere stad. Waar moet zij nu een uitkering aanvragen? We bellen zowel de gemeente van de camping als de gemeente van het inschrijfadres. Bij beide gemeentes kan ze geen bijstandsuitkering aanvragen. En ook geen daklozenuitkering omdat zij op één locatie verblijft.

We bespreken of de crisisopvang een tijdelijke oplossing kan bieden. Denise twijfelt. Dan komt het hoge woord eruit. In het schuurtje bij de stacaravan biedt zij onderdak aan een collega. Deze dame raakte haar huis kwijt en woont nu al een jaar bij Denise in de schuur. Geen goede oplossing, dat weten beide dames, maar Denise wil haar niet op straat zetten. Twee dames en een klein kind, op een camping zonder inschrijfadres, hoge schulden en vooralsnog geen recht op een uitkering. Hoe gaan zij aan geld komen? We maken een afspraak om deze week nog naar de camping te komen.

Nellie mist haar ex-partner

In een dorpje buiten Utrecht wandel ik met Nellie en twee alpaca’s van de nabijgelegen kinderboerderij, waar Nellie vrijwilligerswerk doet. Met minimaal één alpaca-lengte tussen ons, vergaap ik me aan de landelijke omgeving. Nellie werkte jarenlang in een club in België en wilde met vervroegd pensioen gaan. Ze had voldoende gespaard en was klaar voor een rustiger leven. Helaas zag haar partner dit niet zitten. Hij zette enkele auto’s op haar naam en verdween niet veel later met haar spaargeld. Nellie is inmiddels bezig met het afbetalen van de schulden. Ook zij verveelt zich nu ze noodgedwongen vaker thuis is en dat leidt tot piekeren. Urenlang bekijkt ze foto’s van vroeger. Ze vertelt me dat ze haar ex-partner mist. Ze hebben samen immers ook veel lol gehad. Nellie vertrouwt me toe dat ze hem heeft opgespoord op social media en hem een berichtje heeft gestuurd. De alpaca’s snuiven vriendelijk.

Jeroen is trots en voelt zich gewaardeerd

Een dag later ontmoet ik Jeroen in een parkje. Het is nog ochtend en dus fris. Ik haal mijn thermosfles met warme chocomel tevoorschijn. Jeroen en ik kennen elkaar bijna drie jaar. Hij woont sinds kort in een studio in de buurt en heeft het hier naar zijn zin. We vullen het formulier van het Schadefonds Geweldsmisdrijven in en hopen dat hij recht heeft op de schadevergoeding. Zijn advocaat denkt van wel. Met dat geld zou hij zijn rijbewijs kunnen halen. Hoewel er in onze nabijheid alleen enkele kippen rondlopen, voelt het gek om zulke gevoelige vragen te stellen in een openbare ruimte.

Door Jeroen wordt me duidelijk dat er gelukkig ook positieve gevolgen van deze gekke tijd zijn. Sommige mensen grijpen nu de kans om te laten zien wat ze kunnen en krijgen meer zelfvertrouwen. Jeroen werkt sinds een paar maanden in de zorg. Hij komt de hele dag door in aanraking met kwetsbare mensen. Twee collega’s zijn ziek thuis en daarom werkt Jeroen nu 6 dagen per week. Het zijn zware diensten waarbij hij mensen helpt met wassen en aankleden. ’s Avonds rolt hij uitgeput zijn bed in. Hij is trots dat hij anderen kan helpen en dat hij zo gewaardeerd wordt op zijn werk. Terwijl we onze chocomel opdrinken, breekt een waterig zonnetje door.”

Namen van cliënten zijn gewijzigd.