“Soms weet ik niet of ik hier wil zijn.”

Wachtend op zijn eerste afspraak vertelt Milad enthousiast over Housing First. Het concept is bedoeld voor ‘chronische’ daklozen én voor daklozen die niet in groepsverband kunnen wonen. “Wij huren een woning en regelen een uitkering. De bewoner huurt van ons. Daarnaast vragen we bijzondere bijstand aan en helpen we met de inrichting van de woning. Ook ondersteunen we bij de administratie en het vinden van een nuttige dagbesteding.’

Iets te laat is daar dan toch bewoner Murat. Hij raakte dakloos omdat hij een ‘binnentuin’ – wietplantage – in zijn huis had. ‘Ha vriend’, zegt Milad joviaal, terwijl hij Murat op zijn schouder slaat. Als ze aan tafel zitten, klaagt Murat dat hij platzak is. Hij heeft al zijn geld uitgegeven aan een dure computer. Nu moet hij naar de Voedsel bank. Hij wil een voorschot zodat hij weer wat kan kopen.

“Maar jíj wilt zo’n dure pc’, zegt Milad. ‘Waarom koop je niet een goedkopere? Het geld is voor andere dingen bedoeld, zoals een opleiding.’ Hij klinkt niet streng, meer als een gelijke. Uiteindelijk belooft Milad dat hij voor deze ene keer toch een voorschot gaat regelen. Ze bespreken nog wat zaken en na een uurtje vertrekt Murat weer.

Dit was een rustig gesprek, maar soms schreeuwt een bewoner ook, vertelt Milad. “Vaak is iemand dan boos over iets heel anders. Tijdens de herhaaltraining “omgaan met agressie” leerde ik om rustig te blijven. Gedraagt iemand zich onvoorspelbaar of intimiderend en komt hij dichterbij, dan doe ik een stap naar achteren. In de spreekkamers hebben we alarmknoppen, maar bij de bewoners thuis natuurlijk niet. Gaat iemand tijdens mijn huisbezoek schreeuwen, dan vertrek ik. Maar dat gebeurt niet vaak.’

’s Middags staat er een huisbezoek bij Richard (58) in de agenda. Voor de zekerheid belt Milad altijd van tevoren. ‘O, kom je vandaag? Was ik even vergeten’, zegt Richard. “Maar het kan wel, hoor! Op de fiets vertrekt Milad naar Richard, die twintig minuten fietsen verderop woont. ‘Huisbezoeken zijn heel belangrijk’, vertelt hij onderweg. ‘Ik wil de woonsituatie graag met eigen ogen zien.’ Meestal gaan de woonbegeleiders met zijn tweeën naar een afspraak. Als een bewoner agressief wordt, is het niet oké om alleen te zijn. Milad: ‘Bij Richard durf ik wel alleen, het gaat hartstikke goed met hem.’

Is hij weleens bang? In 2019 was er een steekincident bij de Tussenvoorziening, door een cliënt met psychiatrische problemen. ‘De eerste en enige keer’, zegt Milad. Zelf heb ik nooit zulk geweld meegemaakt. Bang ben ik eigenlijk niet, al denk ik soms wel: ik weet niet of ik hier wil zijn. Zoals die keer toen ik met vier harddrugsgebruikers in een ruimte zat. En soms doet iemand de deur op slot als ik net binnen ben. Dat accepteer ik niet, ik vraag dan of de deur van het slot af mag.’

Milad doet zijn schoenen uit als hij bij Richard binnen komt. Het is netjes in het appartement, de wasmachine draait. Richard zit in een stoel voor het raam. ‘Wat een mooie kerstboom heb je!’ zegt Milad, terwijl hij een bal in de kerstboom recht hangt. Richard: ‘Ja hè, ik word er blij van. Zal ik koffie maken?

Richard kwam als alleenstaande vader twintig jaar geleden op straat te staan toen zijn huis afbrandde en hij niet goed verzekerd bleek. Jeugdzorg plaatste zijn doch ter in een gezinsvervangend tehuis. Hijzelf heeft jaren op straat gezworven en kwam daarna in een woongroep met 24-uursbegeleiding terecht. Maar die beviel Richard niet. In een eigen appartement kwam hij helemaal tot rust. Koken doet hij zelf. Richard vertelt trots hoe goed zijn 23-jarige dochter het doet: ze heeft een baan in een schoenenzaak. En dat hij morgen weer naar EMDR moet voor zijn traumaverwerking. Als Milad wil opstappen, maakt Richard zich ineens zorgen dat hij ooit weg moet bij de Tussenvoorziening. “Dat wil ik niet’, zegt hij, ‘ik zie je als een huisvriend.’ Milad: ‘Voorlopig komen we nog elke week. We laten je niet zomaar in de steek.’

Weer buiten zwaait hij nog even vrolijk naar Richard die voor het raam staat. ‘Ik geloof echt in ons concept, zegt hij. ‘Een eigen huis hebben, geeft een gevoel van eigenwaarde. Want dan ben je iemand, de buurman zegt je gedag. Zo beland je minder snel weer in een verslaving of de criminaliteit.’