Arie: Dakloosheid gaat je niet in de kouwe kleren zitten
9 november 2022
Arie (54 jaar) woonde in de wijk Wittevrouwen en kwam op straat te staan na een scheiding. Hij vertrok naar een recreatiepark, maar dat bleek achteraf geen handige keus. Hij moest weg, en vond geen nieuwe woning. Inmiddels is woont hij alweer 2 jaar in zijn woning in Overvecht. De daklozentijd is hem niet in de kouwe kleren gaan zitten.Mijn verhaal deed er niet toe. Het loket was voor mij gesloten.
“Dakloosheid is niet alleen geen dak hebben. Het gaat veel verder. Het is ontwrichtend, omdat je buiten het systeem komt te staan. En wat ik in mijn optimisme ook probeerde, op een gegeven moment merkte ik dat mijn verhaal er niet toe deed. Het loket was voor mij gesloten. Ik wist echt niet wat me overkwam. Met een nieuw huis is het nu gelukkig achter de rug. Wat blijft is een continue alertheid: “Wat als ik toch iets over het hoofd zie?”
Je kan nergens terecht als je alleen een dak zoekt.
Tijdens het festival “Uit je dakloos” deed ik mee met Utrecht in Dialoog. Ik vertelde daar mijn verhaal ter inspiratie, voordat we met elkaar in gesprek gingen. We spraken over dakloosheid en de vele gezichten die dakloosheid heeft. Daarna was de voorstelling van Straatslim. “Heftig, zo’n voorstelling over dakloos zijn. Het is precies wat ik zelf ook mee heb gemaakt. Je kan echt nergens terecht als je alleen een dak zoekt. En uiteindelijk loop je ook opeens vast in het systeem.”
Geen inschrijving, geen zorgverzekering.
“In mijn geval had ik geen inschrijfadres in Utrecht omdat ik naar een recreatiepark was gegaan. En daarmee had ik dus ook geen zorgverzekering meer. Eerst dacht ik nog dat ik aan het loket kon uitleggen wat mijn situatie was. Ik was verbluft dat mijn verhaal er niet toe deed. Geen inschrijving, geen zorgverzekering. Ik viel van de ene verbazing in de andere.”
“Met mijn diabetes had ik medicijnen nodig. Die kreeg ik niet vergoed zonder zorgverzekering. Ik heb het kunnen oplossen doordat mijn vader ook dezelfde medicijnen gebruikt. Nu ik zelf deze ervaring heb, ben ik wel veranderd als mens. Ik kijk anders om me heen. Dakloosheid grijpt me aan. Dat is ook waarom ik mijn verhaal delen.”
Alles waar ik toen tegenaan liep, komt weer boven
“Ik realiseer me maar al te goed, dat ik dankzij mijn doorzettingsvermogen er weer uit ben gekomen. Ik bleef maar aandacht vragen voor mijn situatie. Via een eigen website en de wethouder, kwam er toch een oplossing voor mij. Ik kon naar het Cremerplein van de Tussenvoorziening. Als ik verhalen hoor van anderen, realiseer ik me dat het ook heel anders kan gaan. Ik herken de obstakels, de frustratie. Ook nu ik alweer 2 jaar een woning heb, komen deze verhalen heel erg binnen bij mij. Alles waar ik toen tegen aanliep, komt weer boven.”
Altijd op mijn hoede.
“Verder heeft het ook echt wat met mij zelf gedaan. Ik ben inmiddels altijd op mijn qui-vive. Een continue alertheid heb ik nu. Dan vraag ik me steeds af of ik wel de juiste stappen zet en of ik niet iets over het hoofd zie. Ik weet nu dat als je buiten het systeem valt, je ook er echt niet meer makkelijk inkomt. Dakloosheid is niet alleen het verlies van een dak. Het zorgt voor een ontwrichtende situatie. En dat gevoel van machteloosheid komt bij het horen van de verhalen van de anderen weer helemaal terug.”
Het daklozenverleden reist nu met me mee.
“Ik ben er gelukkig wel goed uitgekomen. Het daklozenverleden reist nu met me mee. Ik heb nog steeds dezelfde bank die we ook op het recreatiepark en bij het Cremerplein hadden. Mijn nieuwe vriendin zei laatst dat die wel wat oud en versleten was en wel weg kon. Mijn kinderen en ik zien dat anders. Deze bank is ons dierbaar. Deze bank is voor ons ‘ons thuis’.”